Калі высахне Ціха-Ледавіты акіян
(Яўгенія Манцэвіч)

     Прыйшла зіма. І як належыць сапраўднай зіме, прыйшла яна не адна, а са снегам, гарачымі батарэямі і бамжамі ў пад’ездах. А на наступны дзень настала лета. І крокі сталі больш цяжкімі, маруднымі і глыбокімі. А праз дзень ужо зноў была зіма. І паляцелі бабулькі з каляскамі, і лужы ператварыліся ў сапраўдныя люстэркі – такія ж цвёрдыя і гладкія; а дарогі карміліся соллю і пяском. Хутка і смачна.
     А потым быў Новы год. Ці Каляды. Не, спачату былі Каляды, а потым Новы год, і яшчэ раз у такім жа парадку. Зразумела, – мандарыны і пах штучнай ёлкі, “Ирония судьбы” і навагоднія навіны па тэлевізары з крымінальнай справаздачай аб пажарах.
     А пасля патэлефанаваў ён. Абвіслыя пад цяжарам снега правады ўпарта глыталі яго словы. Хутка і смачна. А Ціха-Ледавіты акіян смяяўся, павялічваючы адлегласць паміж намі. На Хрышчэнне паўтаракіламетровая чарга бабулек сумна глядзела на мяне, мімаідучую. А я думала аб тым, што прасцей было б асвяціць водаправод. Снегаўборачныя машыны павялічвалі колькасць снегу. А колькасць снегу павялічвала маё шчасце.
     І я ўжо амаль навучылася складаць пачуцці па паліцах. І мы заўсёды ўмелі жыць адзін без аднаго. І незразумелым было тое, што ў адзін дзень развучыліся.
     Гэтай зімой лета больш не прыходзіла. Але калі не верыць Грыбаедаву, то 1 чэрвеня лета ўсё ж павінна настаць. Тады высахне Ціха-Ледавіты акіян, і яго можна будзе перайсці ўброд. І ўдыхаць разам з ім пахі незнаёмага мне горада, і ўглядацца ў ягоныя вочы, і не змагчы абыйсціся адзін без аднаго.